Ein sterk historie

Eg frys og græt. Græt og frys om kvarandre. Det er kaldt ute. Vårlufta smyger seg som eit kaldt grøss gjennom kroppen min, bit seg i meg. Eg spring. Fell i ein rot. Frys og græt og spring litt meir. Eg har lenge bede om at våren skulle kunne bli ein ny start for meg, ein sjanse til å starte på nytt med blanke ark. Om nokon der ute høyrte bønna; nei. No spring eg som eg har gjort i lang tid. Får ikkje ein ny sjanse, berre spring i vårlufta. Den kalde vårlufta og eg, vi spring saman. Det er ein skrik inni meg som fortel at eg må løype vidare. For viss eg fortsett å løype, då kjem alt til å bli bra. Kanskje eg kan slute å gråta og bli heil. Bli lykkelig. Le. Kanskje nokon kan høyre at eg ber. Men fyst må eg springe og falla litt til.